5 Eylül 2011 Pazartesi

Ev

Bunca yıl evimde yalnız kalmayı dilerken kendimi şu 2,5 aylık süreçte yalnız kalmamak için elimden geleni yapıyor buldum. Başta eğlenceli gibiydi ama artık sanki huzurla hüzün karışımı bir şeye dönüştü. Huzur beni rahatsız ediyor, sıkılıyorum. Anladım ki huzur bazılarına göre değil onlardan biri de benim. Kendi başına kalmaktan çekinenlerdenim -hala bir yalnız olmama çabası- ki var mı böyleleri bilmiyorum. Sessizlik ve sonrasında boğulduğum düşünceler sandığım kadar da eğlenceli kılmıyor bu durumu. Ama bu gece ben ve kedim kaldık yine başbaşa. Sonuçta sevgilim, arkadaşlarım sürekli evdeki bu sessizliği bozacak değil ya oluyor arada böyle. Nasıl geçecek diye düşünmüyorum, sonuçta zamanın durduğuna daha önce hiç rastlamadım. Geçecek. Biliyorum. Yalnız yatmaktan korkan küçük bir çocuk gibiyim..

1 yorum:

  1. bilirim,evde biri olsun ama uzakta olsun size lleşmesin bu daha iyi,ama evde yalnız kalmak terkedilmeden terkedilmek gibi,kitapla filmler bile yetmiyor :/

    YanıtlaSil